Als je een krant openslaat, of een ander medium dan staan er zoveel artikelen in over wat er in de wereld gebeurd dat de moed op hoop in een normale wereld me al in de schoenen zakt.
Ik schuifel met een kop koffie naar mijn werktafel. Die ligt vol. Vol met steentjes, stukjes hout, een pot verf en afwerkmaterialen. De radio staat op 1, waardoor ik nog verder word overspoeld door al die ellende waar ik maar weinig aan kan veranderen.
Maar dan breekt er een waterig zonnetje door. Kleuren van een prisma schitteren op de muren en alles is lichter. Een zonnestraal bereikt een van de roze kristallen op tafel, waardoor er een aura omheen ontstaat. Het is bijna schreeuwerig; Zie, het licht! Ik glimlach. Blijkbaar kan er in die duisternis toch een lichtpunt ontstaan.
Ik zet de radio over op iets anders. Ik heb er genoeg van. Het oeverloze gelul over corona, een niet functionerende overheid en alle drama’s die zich ver van “mijn eiland” afspelen. Het is niet dat het me niet raakt. Het is juist dat het me te veel raakt. Het nestelt zich onder mijn huid en vreet zich langzaam een weg naar moedeloosheid.
Eigenlijk hoef ik niet elke dag op stand gelukkig te staan, maar ik merk dat ik mezelf blijf voeden met al die ellende. Zodra ik rustig zit, moet ik even op facebook kijken. Ik post iets, meestal een mening ondersteund door een diep gevoel van ellende. Positief is het niet. En met zo’n vluchtig medium zal ik anderen ook zeker niet overtuigen met hoe “rot” het allemaal is.
Ik scroll door. Foto’s van eten, opmerkingen die druipen van cynisme, waardoor ik moet lachen, oproepjes om iets te delen, filosofische epistels. Anti-anti meningen en daar weer een anti-mening overheen.
Zuchtend gooi ik de Ipad opzij. De rusteloosheid overschaduwd de tinteling van inspiratie die de zonnestraal veroorzaakte. Ik vraag me af wat ik aan het doen ben en vooral, waarom?
Maar is dat niet de vraag, die bijna elke maker of kunstenaar zichzelf regelmatig stelt? Wat ben ik aan het doen en waarom? Of, voor wie?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten