Het zijn de kleine dingen

Het zijn “de kleine dingen”, die tegenslagen dragelijk maken. 

Ergens tussen een paar weken geleden en nu ben ik de tijd kwijt geraakt. 

Alles draait om Covid19, om de maatregelen en dat “vastgeplakt” zitten aan de radio of er nog veranderingen zijn. 

‘Het heeft geen zin’.

En voor mijn gemoedstoestand is het ook niet bevordelijk. 

Dus, ik ben gaan afkicken. 

Ik focus me op de kleine dingen die zich afspelen op mijn eigen kleine eiland in het bos. 

Hoe prachtig was die sneeuw?! 

Die wonderlijke witte wereld, die heel even alles stil laat staan. Maagdelijk wit en de gedempte stilte die op een of andere manier trilt in de lucht. Op mijn eiland was geen massa tourisme me met sleetjes die wilde ontsnappen aan de maatregelen die de pandemie met zich mee brengt. Een enkeling maar, met een vredige “alles komt goed glimlach.” 

We wandelde door de kou en het was ook echt goed. 

Van de een op andere dag was er een weersomslag. Ik hoorde het al aan de vogels. ‘De lente komt er aan’, fluiten ze. 

Toen ik vandaag mijn ontdooide tuin in stapte stonden daar de eerste krokussen. Klein, kwetsbaar, maar vooral prachtig. 

Het zijn de kleine dingen die hoop geven op betere tijden. 

En, het is lente. Ik heb bewijs! 

Lockdown perikelen 2

 Nou, dat nieuws moest uit. Gewoon, omdat mijn eiland best wel ok is. En ik waarschijnlijk net als een heleboel anderen doodmoe wordt van alles wat met corona of lockdown te maken heeft. Hoewel ik heb nog steeds de luxepositie heb van ruimte en buiten, dus wat heb ik te klagen? 

Maar toch, die rellen vind ik echt schokkend. En ik ben daar gelukkig niet alleen in. Veilig vanaf ‘mijn eiland’ kijk ik met tranen in mijn ogen naar de beelden. 

Dit is niet mijn land schiet er door mijn hoofd. Maar dat is het wel!?

De avondklok kon net zo goed een verloren voetbalwedstrijd zijn met agressieve supporters. Het is dezelfde soort groep idioten die een aanleiding zochten om los te gaan. 

Ik hoef denk ik niet te herhalen dat dit niks met demonstreren te maken heeft. Maar toch schaam ik me rot en wil ik me er zo ver mogelijk van distantiëren. 

Toch hoor ik in dezelfde zin ‘jongere en relschopper’ in één zin terug.

De jongeren die ik ken doen zoiets dus echt niet. Dat zijn jongeren die het wel zwaar vinden, maar ze bijten door en gebruiken hun hersens wel ook al maken ze soms domme fouten.  Het leidt ook zeker wel tot heftige discussies maar zonder geweld. Mijn huis is in ieder nog niet gesloopt en de bakker in ons dorp heeft nog hele ruiten. Dus echt, ze bestaan. Gewone beschaafde jongeren. 

En als ‘die relschoppers’ allemaal jongeren zijn, wellicht dat er dan iets mis is gegaan tijdens ‘de opvoeding?’ Moeten ouders dan ook niet op het matje worden geroepen, of hulp krijgen? 

Voor mij zijn ‘relschoppers boven de 21 gewoon relschoppers.’ Ze zijn niet ‘mijn jongeren.’ Het zijn in mijn ogen mensen die waarschijnlijk niet de gangbare normen en waarden hebben meegekregen. 

Ik denk dat er echt een steekje bij je los zit als je denkt dat je omwille van ‘vrijheid en demonstreren’ vindt dat je de boel maar mag slopen. 

De andere kant is, ‘het had net zo goed een verloren voetbalwedstrijd kunnen zijn.’ Dus rellen is van alle tijden. Alleen deze voetbalwedstrijd duurt twee weken of langer.  En ‘ze’ hebben bij voorbaat al verloren. 

Ik geloof ook niet en wellicht ben ik naïef, dat er mensen tussen zitten die ik ken. En zo wel, dan zou ik wel eens met zo iemand willen praten. Alleen om te achterhalen waar het mis is gegaan, of; ‘ze afhankelijk van mijn eigen emotionele gemoedstoestand uit mijn leven te bannen.’ Want overgaan naar zulk respectloos gedrag valt volgens mij niet meer te redden. Althans niet met een gesprekje.

Toch heeft dit alles ook iets goeds. Het laat zien dat het merendeel van de Nederlanders wel normen en waarden heeft en daar naar wil leven. En dat is iets waar ik me nu meer op wil richten. Het is al zwaar genoeg voor iedereen. Ongeacht of je nou voor of tegen de maatregelen bent, we zouden juist nu meer naar elkaar moeten luisteren, meer moeten discussiëren en praten. Want zo’n lockdown veroorzaakt ook een mate van eenzaamheid en een “ongezonde” afstand, omdat je elkaar niet kunt aanraken of dicht genoeg bij elkaar kunt komen om ook de non-verbale communicatie goed te lezen. Zoals een glimlach als iemand je iets uit probeert te leggen wat je niet begrijpt. 

En die glimlach, dat is wat ik het meest mis nu, maar waar ik wel vertrouwen in heb dat die er weer komen. 

Lockdown perikelen 1

Als je een krant openslaat, of een ander medium dan staan er zoveel artikelen in over wat er in de wereld gebeurd dat de moed op hoop in een normale wereld me al in de schoenen zakt. 

Ik schuifel met een kop koffie naar mijn werktafel. Die ligt vol. Vol met steentjes, stukjes hout, een pot verf en afwerkmaterialen. De radio staat op 1, waardoor ik nog verder word overspoeld door al die ellende waar ik maar weinig aan kan veranderen.

Maar dan breekt er een waterig zonnetje door. Kleuren van een prisma schitteren op de muren en alles is lichter. Een zonnestraal bereikt een van de roze kristallen op tafel, waardoor er een aura omheen ontstaat. Het is bijna schreeuwerig; Zie, het licht! Ik glimlach. Blijkbaar kan er in die duisternis toch een lichtpunt ontstaan. 

Ik zet de radio over op iets anders. Ik heb er genoeg van. Het oeverloze gelul over corona, een niet functionerende overheid en alle drama’s die zich ver van “mijn eiland” afspelen. Het is niet dat het me niet raakt. Het is juist dat het me te veel raakt. Het nestelt zich onder mijn huid en vreet zich langzaam een weg naar moedeloosheid. 

Eigenlijk hoef ik niet elke dag op stand gelukkig te staan, maar ik merk dat ik mezelf blijf voeden met al die ellende. Zodra ik rustig zit, moet ik even op facebook kijken. Ik post iets, meestal een mening ondersteund door een diep gevoel van ellende. Positief is het niet. En met zo’n vluchtig medium zal ik anderen ook zeker niet overtuigen met hoe “rot” het allemaal is. 

Ik scroll door. Foto’s van eten, opmerkingen die druipen van cynisme, waardoor ik moet lachen, oproepjes om iets te delen, filosofische epistels. Anti-anti meningen en daar weer een anti-mening overheen. 

Zuchtend gooi ik de Ipad opzij. De rusteloosheid overschaduwd de tinteling van inspiratie die de zonnestraal veroorzaakte. Ik vraag me af wat ik aan het doen ben en vooral, waarom? 

Maar is dat niet de vraag, die bijna elke maker of kunstenaar zichzelf regelmatig stelt? Wat ben ik aan het doen en waarom? Of, voor wie?

Nieuw jaar nieuwe kansen

Vorig jaar liep ik met het idee in mijn hoofd rond om mijn werk serieuzer naar mensen toe te brengen. Want, als er iets is dat er gebeurd tijdens mijn werk en ontwikkelprocessen, is het nadenken. Ik ben niet iemand die toewerkt naar een bepaald doel. Ik ben ‘gewoon’ bezig. En dan ontstaat het. 

Beelden worden steeds helderder. Ideeën komen tot stand en uiteindelijk is het een explosie en moet ik er met mijn handen mee aan de slag. 

Corona gooide voor heel veel mensen roet in het eten. Maar het bracht voor mij ook een bepaalde rust. Mijn plannen om zomerworkshops te geven heb ik uitgesteld tot een veiliger moment. In de tussentijd heb ik de schuur gedeeltelijk opgeruimd, zodat ik plek heb om groter te werken. 

Tijdens de eerste lockdown ben ik begonnen met beeldhouwen in het klein. Of eigenlijk sieraden maken van producten uit de tuin. Denk aan hout, half-edelstenen, natuurlijke vormen en kleuren. En de illustraties en het verhaal over mijn kat, Tommy. Uiteindelijk heb ik de knoop doorgehakt en een Etsypagina aangemaakt. 

Ik heb geen idee wat komend jaar brengt. Maar ik hoop wel dat er nog een culturele sector is als corona eindelijk onder controle is. Want zonder culturele sector is er geen inspiratie om een zwaardere tijd door te komen. 

Voor nu wens ik iedereen een goed 2021 met genoeg inspiratie om in welke duisternis dan ook lichtpuntjes te creëren.