Krabbendans

Het is onrustig. Ik schets wat in mijn boekje, kleur het in, gooi het online, sla een krant open en bedenk dat het onderwerp “onder water” actueler is dan ooit. 

De perceptie van het kijken en interpreteren maakt dat ik een mening kan vormen, een oordeel zelfs. 

Als de wereld mijn spiegel is, dan zijn er heel veel richtingen die ik niet zo mooi vind. Ronduit angstig zelfs. Soms moet ik er naar zoeken; Naar schoonheid in de lelijkheid van het bestaan. 

Het rustpunt onder water waar geluiden verstommen en de wereld er heel anders uitziet. Maar zelfs dat, wordt door vervuiling bedreigt. 

Ik herinner me ineens dat ik als kind doodsbang was voor krabben. Ik durfde een tijdje niet meer te zwemmen of met mijn blote voeten de bodem te voelen. Bang dat ik op zo’n krab zou staan. Ik droom er zelfs nog over. Dat ik langzaam het water inzak, mijn voeten de bodem raken en dat een krab me in mijn teen grijpt. In mijn droom zie ik precies wat er gebeurd, maar als ik afstand neem in de droom is het water troebel en kan ik mijn voeten niet zien. Wel voel ik wier langs mijn benen glijden op een lome manier. 

Dat is altijd het moment om wakker te worden met een kloppend hart en een versnelde angstige ademhaling. 

Om die reden hou ik nog steeds niet van troebel water en eet ik liever krab dan dat ik ze moet bekijken. Dat is pas angst eten, nietwaar? 

Maar hetzelfde heb ik met spinnen. Ik ben er niet echt fan van. Dus op het toppunt van de angstdromen heb ik mezelf aangeleerd om me er dan in te verdiepen. Om het letterlijk te bestuderen. 

Als ik dan plaatjes bekijk van krabben die zijwaarts op hoge poten op het droge rond wandelen, is het zo’n absurd gezicht dat mijn angst weer gerelativeerd wordt. En als ik dan plaatjes zoek van spinnen die je met zoveel ogen tegelijk aankijken, dan snap ik ineens niet meer waar ik zo bang voor ben. 

Wellicht iets voor mezelf. Angst voor verandering en als een krab langskomt word ik uit mijn comfortzone gehaald. Mijn droom zegt, sla eens rechtsaf inplaats van altijd maar rechtdoor. Mijn angst zegt, kijk eens wat er echt is bij je voeten onder water. Als ik dan kijk is er vanalles te zien op de bodem. Ranzig plastic, schelpen, zeewormen, wieren in alle kleuren en krabben die eigenwijs de andere kant op wandelen. En soms ook niets anders dan gegolfde zeebodem, helder water en de zon die in banen door het water heen breekt.