Samsara

Zeg: ‘wat betekend Samsara eigenlijk, vroeg een vriend?’ 

Ik kijk naar buiten, terwijl ik een slok thee neem. 

‘Dit’, antwoord ik.

‘Heb je weer aan de terpentine zitten snuffelen’, vraagt hij? 

Ik giechel, omdat Dit aardig vaag klinkt voor iemand die een afkeer heeft van elke vorm van spiritualiteit, laat staan er hardop over nadenkt. 

Ik verdenk hem er wel van dat hij bezinnings -en levensvragen heeft, maar het is altijd makkelijker om vierkant te blijven denken en het er niet over te hebben. Dat doe ik zelf ook vaak. Niet over nadenken, dus niet over praten.  

“Samsara betekend: ‘ De cyclus van leven en dood.’ Of eigenlijk  de cyclus van dood en wedergeboorte. Voor mij persoonlijk betekent dit: ‘het omarmen van de levenscyclus.’ 

‘We worden geboren, leven ons leven vol met momenten van lijden en tegenslag, maar ook van karma en geluk.’ Vervolgens sterft het lichaam en begint de cyclus opnieuw. Net zo lang tot de ziel van ons lijden heeft geleerd en we een stapje verder zijn ontwikkeld.” 

En dat vind ik een prachtige metafoor voor mijn kunstenaarschap. 

‘Kunstenaars moeten lijden, zegt mijn vriend gierend van de lach.’ 

Nou, eigenlijk vind ik dat ‘lijden’ dus onzin, vervolg ik. Het lijden is een onderdeel van ieders leven, dus kan ik dat beter omarmen, net als het ervaren van geluk.

Maar, vervolg ik: ‘kunstenaar zijn is wel een oneindig proces.’ Het is een proces waarin je ook af en toe echt moet afzien als het idee of beeld van het kunstenaarschap niet aan je persoonlijke verwachting voldoet. Tegelijkertijd is het ook een prachtig proces. Twee tegenstellingen die naast elkaar bestaan. Het is iets waar ik heel gelukkig van word. Het kunstenaarschap en kunst maken is iets dat volledig bij me past. Soms zo erg dat ik ook nog wel eens vergeet dat er andere dingen in het leven zijn. Ik moet soms ook oppassen dat ik mezelf er niet volledig mee identificeer. 

Ik maak kunst, ik kan er in opgaan en volledig loskomen van alle tijd en ruimte. En tegelijkertijd heb ik soms slapeloze nachten, omdat er een idee is dat zich maar aan me blijft opdringen. Dat is dan ook het moment dat ik een week of langer iets heel anders moet doen. 

Waarom, vraagt hij?

Op zo’n moment vergeet ik mezelf en dus ook mijn omgeving. Mijn omgeving vergeet mij niet. Het geeft frictie. Als ik daar niets mee doe verdwijnen de verbindingen die ik nodig heb. Menselijke verbindingen om contact te maken met mijn muze, mijn inspiratie. 

Je bent me nu wel kwijt hoor, giechelt mijn vriend. 

Ik glimlach, omdat het voor mij zo ontzettend helder is. 

Samsara is mijn creatieve cyclus. Kunst wordt geboren, een proces of lijdensweg volgt tijdens het maken, daarna leeft het en dan verdwijnt het. 

Het is een oneindige cyclus en een manier voor mij om een totale verbinding te vinden in mijn werk.

Kunstenaar zijn, vraagt hij? 

Nee antwoord ik en ik laat een stilte vallen voor ik zeg;

Leven…