Symboolillustratie een leuk woord voor galgje

Mijn eiland, of eigenlijk ons huisje met bostuin begint in herfstsfeer te komen. De eikels vallen al af en het zijn moordwapens als ik nog buiten zit in het najaarszonnetje en ze met straaljagersnelheid naar beneden komen.

Sinds een aantal maanden werk ik aan een opdracht waarin ik kracht -en totemdieren moet tekenen, dat als het allemaal goed is in 2025 uitgegeven gaat worden. 

Ik kon er geen nee tegen zeggen. Dieren tekenen vind ik echt geweldig. 

Maar ik zit vast. 

Eigenlijk wil ik de aankomende herfst de schuld geven.

Ik zit vast omdat ik niet zo goed weet waar het project nou heen gaat en omdat ik te weinig tijd heb voor mijn eigen onder water thema’s. 

Al wandelend kwam ik afgelopen week een stel tegen die van die mega boskatten heeft en ze jawel, aan een lijntje uitlieten. Heel grappig en stom toevallig ben ik net bezig met het schetsen van een lynx. 

En juist daar lijkt het voor mijn gevoel niet lekker te gaan. Ik kan de juiste houding, de juiste lijnen niet goed vinden. 

Mijn vriendin zei laatst dat ik er misschien eens op moet mediteren. Doen alsof je een kat bent. Ik moest er om lachen, maar ik heb haar advies wel opgevolgd. 

Ik visualiseerde de lynxen die door mijn hoofd spoken, maar het was een hele groep die in mijn visualisatie om me heen stapte, achter vlinders aan doken en me meer het idee geven van een huiskat. Ik dacht de hele tijd, zit nou eens stil en je hebt wel weinig haar voor een lynx. Een nieuwe soort wellicht?

Toen ik wat geritsel hoorde ergens naast me en uit mijn meditatiefocus werd gehaald zag ik in mijn ooghoek één van de buurkatten met vier pootjes tegelijk bovenop een muis springen, waarna ze met de muis in haar bek wegrende en mij achterliet op mijn meditatieplekje achter in de tuin. 

Het ‘toeval’ slaat me recht in het gezicht en ik moet ook daar wel om lachen.

Ik stond op en liep het huis in waar één van de andere buurkatten zichzelf door een kier van mijn raam had gewurmd en lekker in het zonnetje was gaan liggen op een wollige deken. 

Toen ze me zag, stond ze lui op en wandelde direct naar de voordeur waar ik haar eruit heb gelaten. 

Katten… wat een fantastische beestjes vind ik dat toch. 

Misschien dat ik het daarom ook wel echt goed wil doen. 

Maar de afspraak is, als je vast zit schuif je even door naar een ander dier om de focus even ergens anders op te leggen en dat wil ik juist door die toevalligheden helemaal niet. Noem me maar eigenwijs…

Het universum trekt aan me en laat me overigens ook iets anders zien.

Ik zit vast.

Vooral in mezelf en mijn eigen werkovertuigingen. 

Ik heb gelukkig geen heel snelle deadline, maar toch, ik hou er ook wel van om een beetje op tijd een eindresultaat te hebben waar genoeg bezieling vanaf spat dat ik alleen op de technische ‘dingetjes’ wat aanmerkingen zou kunnen verwachten. 

En zeg nou zelf, de inspiratie loopt letterlijk bij me binnen, dus daar ligt het niet aan. 

Gefrustreerd bel ik met collega A., die blijkbaar hetzelfde heeft met ons project. Zij werkt aan een Spin. ‘We kunnen wel even ruilen’, zegt ze. 

Maar ik hou niet zo van spinnen zeg ik. 

Ik ook niet, maar zo kunnen we even iets anders doen zegt mijn collega. 

Overigens, als je online zoekt naar de betekenis van lynx, dan is het misschien wel je persoonlijke krachtdier. Heb jij laatst niet met de godin Freya gewerkt, vraagt A? Ik glimlach want dat klopt inderdaad. Dan weet je ook wel dat volgens Noorse en Germaanse mythen Freya’s strijdwagen wordt voortgetrokken door twee boskatten. 

Die zijn zwart en wit, antwoord ik droog. Niet langharig met wollige poten. Een linx is een uit de kluiten gewassen Main Coon. 

Stuur me je schetsen maar, zeg ik. Dan ruilen we voor een dagje, geef ik toe. 

Spin staat trouwens voor een levensweb spinnen, zeg ik. Dat weet ik antwoord A. droog. Maar ik heb mijn levensweb al klip en klaar gesponnen. Maar hier kom ik gewoon niet uit. 

Als ik even later de schetsen van A. binnen krijg zie ik ineens in de details hoe mooi een spin ook is. 

Het advies om een levensweb te creëren en daarin te vangen wat je nodig hebt zit in mijn gedachten. Ook dat als de wind of welke omstandigheid je web stuk maakt je gewoon opnieuw moet beginnen. Het is wel passend in mijn proces. 

Opnieuw beginnen. 

En is leven met alle daarbij behorende omstandigheden inderdaad niet dat? 

Blij verander ik wat kleine dingetjes in haar schets en bij de ping van mijn email geluidje komen mijn lynx tekeningen ook weer terug. 

Dan schiet er ineens een duidelijk beeld in mijn hoofd. Die lynxen van mij hebben geen beweging. En die spin van A. lijkt meer een levenloos propje in een web.  

Met de nieuwe inzichten en fijn middagzonnetje begin ik aan de laatste schets…

Amateurish?

So question: ‘when does an artist becomes a professional’? Or what is amateur art?

On a sunny morning, I decided to go to an art exhibition in my neighbourhood. I had no idea about the exhibition and when I arrived and walked around I felt a bit of a disappointment.

It wasn’t the exhibition, because that exhibition was beautiful. But it was the way the art and artists behind the creations was described. ‘Made by an amateur artist.’ 

Now here it is. What I saw in there was not my interpretation of amateurish art at all! My interpretation of amateurish has a negative meaning. It means someone just created something without a thought, idea or background in creating art. It’s even different from intuitive creation. It’s like painting on number and call it art. That is my interpretation of amateurish. Amateurish is meaningless.

 

A few years ago I followed a painters course, because I just needed to learn how to paint humans. Actually I wanted to learn to paint in a different way then I was used too. I needed to study the ideas in my head and after a few years I decided I was ready to paint and explore that world on my own. 

The people in my class where so good! It was like being back on art school when talking and discussing about art and I felt insecure, because most of them where way better in their techniques then I was back then. 

And here it was, I still had a prejudgement and it was there all a long without being aware, about how much it influenced my own work as well. 

You know the voice in your head? It says you are not good enough to call yourself an artist. Change the word artist for every occupation or hobby and there you go. You never enjoy fully -and in your own freedom, how to master any art, because that voice will hold you back, unless you ditch the fear and start practicing. 

It’s a bit the same when someone tells me they like my work, because they aren’t creative themself. Well, every idea starts with creativity. Every piece of art starts with creativity, even making a phone script on how to convince others to buy a stupid product from an organisation is somehow creativity. However I won’t call that art. But it is creativity…

And everyone has creativity as a skill in them. You are born with it, remember that when you feel the urge to create something and don’t do it because you have a prejudging voice in your head you aren’t good enough…

 

So when does art becomes professional? Is it when you are successful? Or when you can make a living out of it? Is it professional when you make art every day when you’re coming home from a completely different job, or is it a hobby then? 

Well, it’s a bit like Elizabeth Gilbert is saying in her book Big Magic; ‘if you can make a living out of it, then you are a professional’. But that doesn’t mean that, if you can’t make a living out of it, you are an amateur! 

It means you can still make beautiful things and study on ‘the how to’. 

I decided to stop calling art amateurish. It’s not ok. It’s like telling a volunteer in healthcare who has years of experience it’s worth nothing, because there was no professional education behind it. But in the end that volunteer helped many people feeling better. 

All art that is made with feelings of expression, is art. And yes there are studies on how to, but in the end when you have finished your idea to a physical object of satisfaction, it is art. Studies can be art too. But that is for another time to write about…

NFT and why not falling for it as an artist

  (English only)

NFT’s. Do you know what it is? I didn’t until someone on Instagram asked me to sell an artwork by NFT.

NFT is a Non Fungible Token. It’s a way for collectors and investors to ‘make sure’ an artwork or something else collectable, can be digitally stored with only one owner in a blockchain. Ah yes, blockchain. Also a new word for me.  

A blockchain is a database where you as owner and the object you own, will be listed. You need an account and wallet to trade with it.  And you trade with it in tokens.  

Now what’s in it for you as a normal artist? You can make an account and can play Wolf of Wallstreet by selling pictures, paintings, your grannies jewels etc. The only difference with a physical selling is that it is digital. So, if you take a picture of your feet and register it in the blockchain, you can trade your feet or just make a statement that you are the owner of those feet. 

So far my information and interest in NFT. 

I am an artist who exhibits my artworks, processes and thoughts mostly online. It’s a nice way to connect with prospects and buyers or find colleagues who inspire me. 

But online also means everyone can see my work. And yes, that is a choice. 

Every day, like really every day I get a DM (direct message) from someone who is trading with NFT’s and wants to buy my artwork. I stopped answering unless I need a good laugh.

They don’t read my profile, they just DM me they want to buy my work in NFT. And the answer is and will always be No. 

Of course I know that if I make a wallet on a blockchain, (for a lot of real money) I can ask huge prices for my work. But that is not the reason why I make art! I make art so I can make another human happy, because they love my work and the story behind it. And that other human wants an original and physical piece in their hands to be inspired with.

I make art so people can connect with it. And that is my problem with NFT traders; most of them are Wolfs of Wallstreet (scammers) who really want to make a lot of money by selling the art over and over again for absurd amounts of money, or they want other information from you and whatever the reason is why they think you are an easy victim. 

And you as an artist will only see a small percentage of it when you sell it to a new owner who is going to trade with it, if you are lucky…

*Oh well, the same can happen with an art gallery, but then there is for 90% the love of art involved.

Of course you can make a blockchain for yourself and start trading with it, but remember that if you say yes to an offer from a trader on instagram or whatever online platform, they will ask you to make a blockchain account yourself so they can buy it from you. Making such an account is expensive and the buyer from your art mostly rans away because as a self respected artist you ask decent prices. Buying art in NFT is a vague investment. So buying your art has nothing to do with a beautiful artwork in a house, with owners who love to watch it, but everything about changing your art in a trademark. And working with NFT traders will never make you rich… remember that.

But it is a nice question: ‘what is the meaning of art when it becomes a trading object?’

In my opinion my art would loose it’s soul and meaning. My art has a message and the owner has a feeling with it. It’s a synergy between me, my artwork and the new owner of the artwork. All those things won’t happen when I connect my art to an NFT. And for that it will be NO to NFT. 

  

Notes and sources: 

*Of course if I make a deal with an art gallery the owner can change as well, the price fluctuates and I will never know where my artwork went, or that it was appreciated. But the artwork by an art gallery is mostly a real piece and it is transparent with rules and contracts. 

**

If you trade with bitcoin, you never have to pay for making a wallet (account) Paying for a NFT listing is never free. So you never own your own listings unless you make your own trading website. But then you can better sell your artworks the normal way. 

*** 

NFT is mostly a way to be scammed. And this is one example of the way it goes.

The NFT trader won’t ask you to make an account and wallet on a blockchain, but says it will make/invest in it, for you, they’ll ask for your bank account number with the promise to send you the money and then disappear with the picture of your artwork which is then all ready transformed in a NFT code where that scammer is the owner of your NFT and can trade with it. As soon as the trader has sold it for the double price they have paid you, you’ll get your money or more likely never hear from them again, since the social media accounts are mostly empty or fake. So don’t do this online, but make sure you have a blockchain account or know more about the business the trader has behind it. In the end you can make a lawsuit if you know who the scammer is, but since the rules of trading with NFT aren’t that clear and the accounts online are mostly empty or fake, it will be a long exhausting road. Precious time you better use to make an artwork. And if you want to trade with it, register a NFT yourself in your own blockchain. 

 

**** disclaimer: this article is based on opinion. 

Sources: 

Dutch: https://www.kaspersky.nl/resource-center/preemptive-safety/how-to-avoid-nft-scams

English: https://www.youtube.com/watch?v=hIBfc28qtfE

Samsara

Zeg: ‘wat betekend Samsara eigenlijk, vroeg een vriend?’ 

Ik kijk naar buiten, terwijl ik een slok thee neem. 

‘Dit’, antwoord ik.

‘Heb je weer aan de terpentine zitten snuffelen’, vraagt hij? 

Ik giechel, omdat Dit aardig vaag klinkt voor iemand die een afkeer heeft van elke vorm van spiritualiteit, laat staan er hardop over nadenkt. 

Ik verdenk hem er wel van dat hij bezinnings -en levensvragen heeft, maar het is altijd makkelijker om vierkant te blijven denken en het er niet over te hebben. Dat doe ik zelf ook vaak. Niet over nadenken, dus niet over praten.  

“Samsara betekend: ‘ De cyclus van leven en dood.’ Of eigenlijk  de cyclus van dood en wedergeboorte. Voor mij persoonlijk betekent dit: ‘het omarmen van de levenscyclus.’ 

‘We worden geboren, leven ons leven vol met momenten van lijden en tegenslag, maar ook van karma en geluk.’ Vervolgens sterft het lichaam en begint de cyclus opnieuw. Net zo lang tot de ziel van ons lijden heeft geleerd en we een stapje verder zijn ontwikkeld.” 

En dat vind ik een prachtige metafoor voor mijn kunstenaarschap. 

‘Kunstenaars moeten lijden, zegt mijn vriend gierend van de lach.’ 

Nou, eigenlijk vind ik dat ‘lijden’ dus onzin, vervolg ik. Het lijden is een onderdeel van ieders leven, dus kan ik dat beter omarmen, net als het ervaren van geluk.

Maar, vervolg ik: ‘kunstenaar zijn is wel een oneindig proces.’ Het is een proces waarin je ook af en toe echt moet afzien als het idee of beeld van het kunstenaarschap niet aan je persoonlijke verwachting voldoet. Tegelijkertijd is het ook een prachtig proces. Twee tegenstellingen die naast elkaar bestaan. Het is iets waar ik heel gelukkig van word. Het kunstenaarschap en kunst maken is iets dat volledig bij me past. Soms zo erg dat ik ook nog wel eens vergeet dat er andere dingen in het leven zijn. Ik moet soms ook oppassen dat ik mezelf er niet volledig mee identificeer. 

Ik maak kunst, ik kan er in opgaan en volledig loskomen van alle tijd en ruimte. En tegelijkertijd heb ik soms slapeloze nachten, omdat er een idee is dat zich maar aan me blijft opdringen. Dat is dan ook het moment dat ik een week of langer iets heel anders moet doen. 

Waarom, vraagt hij?

Op zo’n moment vergeet ik mezelf en dus ook mijn omgeving. Mijn omgeving vergeet mij niet. Het geeft frictie. Als ik daar niets mee doe verdwijnen de verbindingen die ik nodig heb. Menselijke verbindingen om contact te maken met mijn muze, mijn inspiratie. 

Je bent me nu wel kwijt hoor, giechelt mijn vriend. 

Ik glimlach, omdat het voor mij zo ontzettend helder is. 

Samsara is mijn creatieve cyclus. Kunst wordt geboren, een proces of lijdensweg volgt tijdens het maken, daarna leeft het en dan verdwijnt het. 

Het is een oneindige cyclus en een manier voor mij om een totale verbinding te vinden in mijn werk.

Kunstenaar zijn, vraagt hij? 

Nee antwoord ik en ik laat een stilte vallen voor ik zeg;

Leven… 

Motivatie (1)

Een van de moeilijkste dingen die er zijn in mijn leven als beeldend kunstenaar is het vinden van motivatie. 

Het is vandaag zo’n dag. 

Het regent, wat de tuin als een knalgroen beeldscherm op mijn netvlies projecteert. En hoewel het prachtig is, moet ik zoeken naar motivatie om aan het werk te gaan. 

Ik kijk op mijn lijstjes die ik eens niet ergens ben kwijtgeraakt, maar netjes heb vastgezet in mijn digitale notitieblok, maar het gevoel geen zin te hebben vandaag is erg sterk. 

Eerst nog maar eens een kop koffie dan, even de vloer vegen en een papiercheck voor een vaag project dat ik in mijn hoofd heb. 

Aan de andere kant van mijn kamer schreeuwt een wit canvas in stilte naar me. ‘Beschilder mij!’ Ik bekijk de verf, heb ik nog genoeg blauw en groen? ‘Shit, mijn zwart is op.’ 

Terug naar de Ipad, kijk ik online rond en beland in een hersenloos surfen op pagina’s die niets te maken hebben met het ‘aan de gang gaan’. 

Het is inmiddels half elf als de frustratie zich echt aandient en ik besluit om gewoon een bak thee op de bank te gaan drinken en het ‘moeten’ creëren opgeef. 

‘Ik moet niets,’ zeg ik tegen mezelf. 

‘Vind je het nog leuk, Eva?’ 

-En ‘Waar ben je nou eigenlijk mee bezig?’ 

Als ik verder nadenk, zie ik dat ik al wat langer vastzit. Al een paar weken. Het begon voor mijn vakantie, maar ik schreef het toe aan vermoeidheid en tijd voor iets totaal anders. 

Ik heb vrij trouw mijn ochtendpagina’s bijgehouden om rust te creëren in mijn hoofd. Maar ook dit werkt niet vandaag. 

‘Ik-heb-geen-zin.’

…En waar heb ik dan wel zin in? 

Uiteindelijk beland ik in het afwerken van een schets waar ik al te lang mee bezig ben en groeit het gevoel van onvrede eigenlijk alleen maar meer. 

Ik vind het moeilijk. 

Creatief zijn is een ding, maar bezig zijn met kunst maken: dag in dag uit, is echt iets anders. 

Als ik gefrustreerd een vriendin bel die ook beeldend kunstenaar is, blijk ik niet de enige te zijn. Ook zij ervaart vandaag geen motivatie of drive om aan het werk te gaan. Maar zij gaat er anders mee om dan ik.

‘Straf jezelf niet, zo zegt ze. Dat gaat ten koste van de bezieling in je werk en dan verval je in trucjes en zelfde beelden die niets meer uitstralen.’ 

Ze heeft gelijk. Mezelf dwingen werkt averechts. 

‘Ik kom er tijdens het praten met haar achter dat ik een soort verbinding met mezelf moet hebben om te kunnen creëren. Als die verbinding stabiel is, dan ben ik ook gemotiveerder om mijn creatieve bron aan te spreken en te gebruiken.’

Ik denk dat dit voor elke maker geldt. 

Maar er zijn gewoon dagen dat dit niet lukt. Het is menselijk en normaal om niet elke dag als een robot te functioneren. En dat moest even bevestigd worden.

Als we hebben opgehangen, trek ik de la met kralen open, zet touwtjes op mijn weefraampje en verdwijn in het hersenloos rijgen van kraaltjes. Het heeft iets meditatiefs. Verdwijnen in de stilte van mezelf die onder de onrust van het moeten zit. Gewoon iets maken, zonder me druk te maken over een einddoel.

Maar feit blijft: ‘elke dag zoeken naar motivatie is moeilijk als je veel alleen werkt.’ Er zijn maanden dat het prima gaat, dat is mijn flow. Maar nu is het tijd om de regen te gebruiken als ontspannende douche en reflectie.

In mijn hoofd spoelt de regen figuurlijk de oude dingen weg, vult de bron aan met vertrouwen dat het wel goed komt. 

Morgen weer een dag.