Mijn eiland, of eigenlijk ons huisje met bostuin begint in herfstsfeer te komen. De eikels vallen al af en het zijn moordwapens als ik nog buiten zit in het najaarszonnetje en ze met straaljagersnelheid naar beneden komen.
Sinds een aantal maanden werk ik aan een opdracht waarin ik kracht -en totemdieren moet tekenen, dat als het allemaal goed is in 2025 uitgegeven gaat worden.
Ik kon er geen nee tegen zeggen. Dieren tekenen vind ik echt geweldig.
Maar ik zit vast.
Eigenlijk wil ik de aankomende herfst de schuld geven.
Ik zit vast omdat ik niet zo goed weet waar het project nou heen gaat en omdat ik te weinig tijd heb voor mijn eigen onder water thema’s.
Al wandelend kwam ik afgelopen week een stel tegen die van die mega boskatten heeft en ze jawel, aan een lijntje uitlieten. Heel grappig en stom toevallig ben ik net bezig met het schetsen van een lynx.
En juist daar lijkt het voor mijn gevoel niet lekker te gaan. Ik kan de juiste houding, de juiste lijnen niet goed vinden.
Mijn vriendin zei laatst dat ik er misschien eens op moet mediteren. Doen alsof je een kat bent. Ik moest er om lachen, maar ik heb haar advies wel opgevolgd.
Ik visualiseerde de lynxen die door mijn hoofd spoken, maar het was een hele groep die in mijn visualisatie om me heen stapte, achter vlinders aan doken en me meer het idee geven van een huiskat. Ik dacht de hele tijd, zit nou eens stil en je hebt wel weinig haar voor een lynx. Een nieuwe soort wellicht?
Toen ik wat geritsel hoorde ergens naast me en uit mijn meditatiefocus werd gehaald zag ik in mijn ooghoek één van de buurkatten met vier pootjes tegelijk bovenop een muis springen, waarna ze met de muis in haar bek wegrende en mij achterliet op mijn meditatieplekje achter in de tuin.
Het ‘toeval’ slaat me recht in het gezicht en ik moet ook daar wel om lachen.
Ik stond op en liep het huis in waar één van de andere buurkatten zichzelf door een kier van mijn raam had gewurmd en lekker in het zonnetje was gaan liggen op een wollige deken.
Toen ze me zag, stond ze lui op en wandelde direct naar de voordeur waar ik haar eruit heb gelaten.
Katten… wat een fantastische beestjes vind ik dat toch.
Misschien dat ik het daarom ook wel echt goed wil doen.
Maar de afspraak is, als je vast zit schuif je even door naar een ander dier om de focus even ergens anders op te leggen en dat wil ik juist door die toevalligheden helemaal niet. Noem me maar eigenwijs…
Het universum trekt aan me en laat me overigens ook iets anders zien.
Ik zit vast.
Vooral in mezelf en mijn eigen werkovertuigingen.
Ik heb gelukkig geen heel snelle deadline, maar toch, ik hou er ook wel van om een beetje op tijd een eindresultaat te hebben waar genoeg bezieling vanaf spat dat ik alleen op de technische ‘dingetjes’ wat aanmerkingen zou kunnen verwachten.
En zeg nou zelf, de inspiratie loopt letterlijk bij me binnen, dus daar ligt het niet aan.
Gefrustreerd bel ik met collega A., die blijkbaar hetzelfde heeft met ons project. Zij werkt aan een Spin. ‘We kunnen wel even ruilen’, zegt ze.
Maar ik hou niet zo van spinnen zeg ik.
Ik ook niet, maar zo kunnen we even iets anders doen zegt mijn collega.
Overigens, als je online zoekt naar de betekenis van lynx, dan is het misschien wel je persoonlijke krachtdier. Heb jij laatst niet met de godin Freya gewerkt, vraagt A? Ik glimlach want dat klopt inderdaad. Dan weet je ook wel dat volgens Noorse en Germaanse mythen Freya’s strijdwagen wordt voortgetrokken door twee boskatten.
Die zijn zwart en wit, antwoord ik droog. Niet langharig met wollige poten. Een linx is een uit de kluiten gewassen Main Coon.
Stuur me je schetsen maar, zeg ik. Dan ruilen we voor een dagje, geef ik toe.
Spin staat trouwens voor een levensweb spinnen, zeg ik. Dat weet ik antwoord A. droog. Maar ik heb mijn levensweb al klip en klaar gesponnen. Maar hier kom ik gewoon niet uit.
Als ik even later de schetsen van A. binnen krijg zie ik ineens in de details hoe mooi een spin ook is.
Het advies om een levensweb te creëren en daarin te vangen wat je nodig hebt zit in mijn gedachten. Ook dat als de wind of welke omstandigheid je web stuk maakt je gewoon opnieuw moet beginnen. Het is wel passend in mijn proces.
Opnieuw beginnen.
En is leven met alle daarbij behorende omstandigheden inderdaad niet dat?
Blij verander ik wat kleine dingetjes in haar schets en bij de ping van mijn email geluidje komen mijn lynx tekeningen ook weer terug.
Dan schiet er ineens een duidelijk beeld in mijn hoofd. Die lynxen van mij hebben geen beweging. En die spin van A. lijkt meer een levenloos propje in een web.
Met de nieuwe inzichten en fijn middagzonnetje begin ik aan de laatste schets…
