Het is vandaag zo’n dag.
Het regent, wat de tuin als een knalgroen beeldscherm op mijn netvlies projecteert. En hoewel het prachtig is, moet ik zoeken naar motivatie om aan het werk te gaan.
Ik kijk op mijn lijstjes die ik eens niet ergens ben kwijtgeraakt, maar netjes heb vastgezet in mijn digitale notitieblok, maar het gevoel geen zin te hebben vandaag is erg sterk.
Eerst nog maar eens een kop koffie dan, even de vloer vegen en een papiercheck voor een vaag project dat ik in mijn hoofd heb.
Aan de andere kant van mijn kamer schreeuwt een wit canvas in stilte naar me. ‘Beschilder mij!’ Ik bekijk de verf, heb ik nog genoeg blauw en groen? ‘Shit, mijn zwart is op.’
Terug naar de Ipad, kijk ik online rond en beland in een hersenloos surfen op pagina’s die niets te maken hebben met het ‘aan de gang gaan’.
Het is inmiddels half elf als de frustratie zich echt aandient en ik besluit om gewoon een bak thee op de bank te gaan drinken en het ‘moeten’ creëren opgeef.
‘Ik moet niets,’ zeg ik tegen mezelf.
‘Vind je het nog leuk, Eva?’
-En ‘Waar ben je nou eigenlijk mee bezig?’
Als ik verder nadenk, zie ik dat ik al wat langer vastzit. Al een paar weken. Het begon voor mijn vakantie, maar ik schreef het toe aan vermoeidheid en tijd voor iets totaal anders.
Ik heb vrij trouw mijn ochtendpagina’s bijgehouden om rust te creëren in mijn hoofd. Maar ook dit werkt niet vandaag.
‘Ik-heb-geen-zin.’
…En waar heb ik dan wel zin in?
Uiteindelijk beland ik in het afwerken van een schets waar ik al te lang mee bezig ben en groeit het gevoel van onvrede eigenlijk alleen maar meer.
Ik vind het moeilijk.
Creatief zijn is een ding, maar bezig zijn met kunst maken: dag in dag uit, is echt iets anders.
Als ik gefrustreerd een vriendin bel die ook beeldend kunstenaar is, blijk ik niet de enige te zijn. Ook zij ervaart vandaag geen motivatie of drive om aan het werk te gaan. Maar zij gaat er anders mee om dan ik.
‘Straf jezelf niet, zo zegt ze. Dat gaat ten koste van de bezieling in je werk en dan verval je in trucjes en zelfde beelden die niets meer uitstralen.’
Ze heeft gelijk. Mezelf dwingen werkt averechts.
‘Ik kom er tijdens het praten met haar achter dat ik een soort verbinding met mezelf moet hebben om te kunnen creëren. Als die verbinding stabiel is, dan ben ik ook gemotiveerder om mijn creatieve bron aan te spreken en te gebruiken.’
Ik denk dat dit voor elke maker geldt.
Maar er zijn gewoon dagen dat dit niet lukt. Het is menselijk en normaal om niet elke dag als een robot te functioneren. En dat moest even bevestigd worden.
Als we hebben opgehangen, trek ik de la met kralen open, zet touwtjes op mijn weefraampje en verdwijn in het hersenloos rijgen van kraaltjes. Het heeft iets meditatiefs. Verdwijnen in de stilte van mezelf die onder de onrust van het moeten zit. Gewoon iets maken, zonder me druk te maken over een einddoel.
Maar feit blijft: ‘elke dag zoeken naar motivatie is moeilijk als je veel alleen werkt.’ Er zijn maanden dat het prima gaat, dat is mijn flow. Maar nu is het tijd om de regen te gebruiken als ontspannende douche en reflectie.
In mijn hoofd spoelt de regen figuurlijk de oude dingen weg, vult de bron aan met vertrouwen dat het wel goed komt.
Morgen weer een dag.
