Soms maak ik afspraken met mezelf. Zo werk ik al een hele tijd aan verschillende verhalen, ‘series van illustraties of kunstwerken.’ Op deze manier ploppen er ideeën in mijn hoofd die op dat moment ontstaan. Dat ik de dag of soms een uur ervoor nog aan iets totaal anders werkte, dat maakt dan niets uit. Ik heb namelijk ook een afspraak met mezelf dat structuur niets voor me doet.
Mijn (mobiele) notitieboek is inmiddels zo’n chaos, dat het ook precies uitbeeld hoe ik werk. Dus afspraken maken met mezelf over hoe eventueel toch gestructureerder te werken, zijn vaak lijstjes die in dat zelfde chaotische denk-universum belanden, kwijt raken en vervolgens maanden later weer opduiken.
Inspiratie haal ik overal vandaan. Ik weet niet hoe dat komt, het is er meestal ‘gewoon’.
Een vriend vertelde me laatst dat hij dacht dat het aan de plek ligt waar we wonen.
Ons ‘bioscoopscherm’, een enorm groot raam, staat zolang er daglicht is de hele dag aan. ‘Alleen natuurfilms, met hier en daar een afwijking naar ‘The Texas Chainsaw Masacre’, als iemand van de buren bomen omzaagt, of perse (ik heb dat nooit begrepen als je in een bos woont) moet bladverplaatsen met een bladblazer.’
Buiten heb ik dus uitzicht op een groen bos; ‘Er vliegen vogels af en aan en eekhoorns hebben hun weg ook gevonden tussen de bakjes noten en zaden die buiten staan.’
Ik hou van organische vormen. Mijn lievelingskleur is groen, dus ik heb hier ook echt geen gebrek aan inspiratie.
Behalve vandaag dus.
Na een nacht slecht slapen, ik denk de volle maan van vannacht, zit ik met brandende ogen op de bank. Het nieuwsgierige gevoel waar ik bijna dagelijks mee opsta is er niet.
Wel een gevoel van onvrede en vermoeidheid. Ik kijk naar buiten, maar ook daar is behalve de straaljagende koolmezen niet veel spectaculairs te zien.
Ik geneer me een beetje, omdat ik me zo voel. Ik wil het er eigenlijk niet laten zijn, want: ‘kom nou, onvrede?!’
Dan wordt er op de voordeur geklopt. De postbode staat er met een groot pakket. Ik glimlach, ‘daar zit de nieuwe elektrische deken in.’
De verwarming kan uit, Eva mag op de bank met het dekentje.
De zon doet ook nog even mee en laat een paar spectaculaire stralen zien door de bijna kale bomen. Je kent het wel, ‘stairways to heaven’, inclusief het aaa-geluid van engelengezang en het lachwekkende geluid van paniekerige winterkoninkjes.
Geen inspiratie, staat voor mij: ‘voor niet presteren, voor doelloos rondzwalken in mijn creatieve brein’, terwijl ik mezelf best wel hard getraind heb om elke dag een doel te hebben en daar voor te gaan.
Daarbij vergeet ik soms dat ik ook maar een mens ben en dat ‘mèh-gevoelens’, er gewoon bijhoren.
Gelukkig zijn die gevoelens maar tijdelijk.
Tegenwoordig leer ik om steeds beter om mee te gaan in die inspiratiestroom. Naar mijn idee is dit ook de beste manier om mijn flow te laten voortduren.
En, zoals Pema Chodron schreef over gevoelens en emoties: ‘You are the sky, everything else is just the weather.’
Voor nu zit ik op de bank met mijn nieuwe warme deken, een kop chocolademelk met slagroom en een druppie rum. Ik doe niets. Geen penceel in mijn hand, geen laptop op mijn schoot. Ik kijk naar buiten en voel de tevredenheid alsnog opborrelen.
Laat die inspiratie maar komen…
Meer lezen of op de hoogte blijven van de laatste creatieve updates? Volg mijn pagina op facebook, Atelier Samsara of zoek me op op Instagram (ecb_ateliersamsara ) voor de nieuwste illustraties.
Vindt je dit leuk? Liken en delen vind ik heel erg fijn.
