Moederdag.
Dat is wel zo’n dingetje. Beladen wel.
Elke jaar krijg ik lieve berichtjes van vriendinnen die mij ondanks dat we geen kinderen hebben kunnen krijgen er aan herinneren dat ik een topmoeder zou zijn geweest. Ik haal dan altijd mijn wenkbrouw omhoog.
Ik weet namelijk niet of dat zo is.
Het is wel goed zo, want we zijn al een jaar of wat erg blij met ons leven met ons tweetjes.
Ik vraag me wel eens af of onze relatie het had gered met kinderen. Dat klinkt misschien heftig, maar ik en vaak ziek en ziekenhuis maakt het idee kinderen, die diepe wens eigenlijk een stuk minder reëel.
Natuurlijk hadden we het pad van IVF en nog meer artsen kunnen lopen, maar achteraf ben ik blij dat we de natuur haar gang hebben laten gaan en nu dus geen kinderen hebben, die misschien ook wel in een wereld terecht zouden zijn gekomen die ik niemand kan verkopen als veilig, beschermd en ok om als kind op te groeien. En hoe had ik ze kunnen beschermen zonder ze op te sluiten in de kelder? Zie, ik zou geen beste moeder zijn geweest en dat vind ik prima.
Ik kan nu af en toe kijken naar kinderen van vrienden, naar huis nog een flesje wijn opentrekken, tot diep in de nacht schilderen, schrijven of netflixen en er is niemand die me stoort. Alleen manlief die toch de muziek een stukje zachter wil midden in de nacht.
Terwijl ik het schrijf klinkt het een beetje zielig, maar zo voel ik het niet. Ik ben, of eigenlijk wij zijn dik tevreden zo. We hebben oprecht meer vrijheid.
En dan is er nog dat andere beladen onderwerp. Ik HEB nog een moeder. Sommige vrienden en familie van ons hebben geen moeder meer en sommigen ervaren moederdag dan ook als een verdrietige dag, omdat ze hun eigen moeder missen. Dat is heftig om te zien, dan zou ik ze willen knuffelen en willen vertellen dat ze niet alleen zijn. Hoewel niets moederliefde kan vervangen natuurlijk.
Vandaar dat ik dan ineens uitkom op leven.
Leven, ongeacht welke (moeder) dag het is, is toch wel het mooiste wat er is. Het is me gegeven door mijn eigen moeder en zodoende kan ik alles wat hier op aarde te vinden is uitvogelen tot ik er niet meer ben. En hoe cliché dat ook klinkt, het is waar en geldt uiteindelijk voor iedereen.
Moederdag is een dag om het leven te vieren maar ook om herinneringen te koesteren.
En ja je mag natuurlijk verdrietig zijn, maar dat verdriet echt voelen, maakt ook dat je weet dat je leeft en dat dat iets kostbaars is.
En ja, ik voel me wel eens verdrietig op moederdag omdat er geen roodharig monster door de slaapkamer rent met ontbijt op bed of een zelfgekleide asbak die ik ergens moet zien weg te moffelen.
Dus heb ik besloten: ‘ik ga een feestje hebben op moederdag’.
Ik leef.
Met dank aan mijn moeder en haar moeder.
Met dank aan alles waar we mee verbonden zijn.
Ik ben en Wij zijn.
Moeder.
