Ergens tussen een paar weken geleden en nu ben ik de tijd kwijt geraakt.
Alles draait om Covid19, om de maatregelen en dat “vastgeplakt” zitten aan de radio of er nog veranderingen zijn.
‘Het heeft geen zin’.
En voor mijn gemoedstoestand is het ook niet bevordelijk.
Dus, ik ben gaan afkicken.
Ik focus me op de kleine dingen die zich afspelen op mijn eigen kleine eiland in het bos.
Hoe prachtig was die sneeuw?!
Die wonderlijke witte wereld, die heel even alles stil laat staan. Maagdelijk wit en de gedempte stilte die op een of andere manier trilt in de lucht. Op mijn eiland was geen massa tourisme me met sleetjes die wilde ontsnappen aan de maatregelen die de pandemie met zich mee brengt. Een enkeling maar, met een vredige “alles komt goed glimlach.”
We wandelde door de kou en het was ook echt goed.
Van de een op andere dag was er een weersomslag. Ik hoorde het al aan de vogels. ‘De lente komt er aan’, fluiten ze.
Toen ik vandaag mijn ontdooide tuin in stapte stonden daar de eerste krokussen. Klein, kwetsbaar, maar vooral prachtig.
Het zijn de kleine dingen die hoop geven op betere tijden.
En, het is lente. Ik heb bewijs! 
