Bijna overal waar ik zoek lijkt de wereld in brand te staan. Mensen met zoveel verschillende meningen en ideeën. Wetenschappelijk, filosofisch, misschien of wellicht zelfs collectieve beïnvloeding.
Door elke dag een krant open te slaan, met als hoogtepunten: “Covid19, oorlogen ver weg, rasisme en massale verdeeldheid alom,” had ik het idee steeds verder weg te zinken in een bodemloze put met nog meer ellende. Om nog maar te zwijgen over de tegenslagen in mijn eigen leven.
Soms moet je om je heen kijken om te zien wat er in je directe omgeving ligt. En ook al staat iets moois recht voor je, het blijft verborgen als je hart zwaar en verdrietig voelt.
Misschien dat er ergens middenin een kleurige baan van licht is. Maar zonder licht geen schaduw en de kunst is om daaruit te stappen.
“Hoe dan? Nou gewoon...“
Stop met het hebben van zelfmedelijden.
Natuurlijk is elke persoonlijke situatie anders en is het ene verdriet het andere niet, maar echt, zodra je stopt met het hebben van zelfmedelijden en bij wijze van spreken je kont van je confortable bank haalt breng je iets in beweging. Je neemt verantwoordelijkheid voor jezelf en daarmee ook voor je omgeving.
Dan is waar je ergens met ogen dicht “kopje onder” bent gegaan, ineens een stille ruimte waar lichtbanen, schaduwen en gedempte geluiden opdoemen. Het enige wat je hoeft te doen is zwemmen! Zwemmen naar de banen licht die door het oppervlakte van het water heenbreken.
En hoe je je ook voelde daar onder, onderweg naar boven zie je ineens wat voor jou belangrijk is.
“Licht, warmte en zuurstof.”
En voor wat het waard is, inspiratie.
